Koreaanse cultuur

***English version below***

Het is alweer bijna een week geleden dat ik een update heb gepost. Ik wil al een poosje een blog schrijven over de Koreaanse cultuur, want hoewel ik vast nog niet alles gezien heb, zijn me al wat bijzondere dingen opgevallen. Even terzijde: ik heb intussen een fiets en ik heb een fotoalbum aangemaakt van mijn recente trip richting de stad.

Het eerste wat ik merkte toen ik in Korea kwam was dat mensen geen personal space hebben. Voor een druk vliegveld is dat nog te begrijpen, maar ook in het dagelijks leven gaan mensen vlak naast je lopen. Ik ga dan automatisch uitwijken omdat ik interpreteer dat diegene mijn kant op moet, met als gevolg dat ik standaard in de goot of berm loop. Misschien wel handig, zijn we ten minste op ooghoogte van elkaar.

Het stopt alleen niet bij lopen. Het is hier volkomen normaal dat volwassen mannen elkaars hand vast houden, bijvoorbeeld als ze naar de kantine lopen. Of dat ze achter je staan terwijl je zit te werken en hun handen op je schouders leggen. Elkaar omhelzen gebeurt ook regelmatig. Het aparte vind ik echter dat ik het uitsluitend tussen 2 mannen heb gezien, niet gemengd en ook niet 2 vrouwen (wat in Nederland juist weer veel gebeurt). Er mogen hier dan niet veel vrouwen zijn (technische universiteit), maar toch. Ook was ik lichtelijk verbaasd toen ik een studentenbandje zag, op donderdagavond oefenen die verspreid over diverse gebouwen. Het waren vooral de meiden die aan het rappen waren, terwijl jongens (hoog!) zongen, soms zelfs met Engelstalige nummers die origineel juist door een vrouw gezongen en een man gerapt werden. Ze zijn hier niet bepaald type alpha-man.

Een andere observatie is dat ze constant buigen. Vrouwen overigens een stuk meer en dieper dan mannen. Er zijn diverse gradaties of 'dieptes', van een simpele hoofdknik tot je rug zo'n 10 graden buigen tot een kniptang van 90 graden. Voor zover ik het doorheb: de hoofdknik is ongeveer hun versie van 'hallo', 'alstublieft' en 'bedankt', de 10 graden buiging gebruik je als je met een professor oid praat, de kniptang is zeer hoffelijk. Als mensen je welkom heten, buigen ze daar dus bij. De conductrice in de trein boog elke keer als ze een coupe verliet. Als je bij de winkel je wisselgeld krijgt, buigen ze. 
Met dat wisselgeld is nog iets anders aan de hand. Het is beleefd om dingen met twee handen aan te pakken, of op z'n minst je 2e hand gebruiken om je aanpakhand bij de pols te ondersteunen. Toen ik mijn eerste Koreaanse kopje koffie kocht, ging de caissière licht gebogen staan terwijl ze een kommetje maakte met haar handen. Vervolgens smeet ik daar als onbehouwen Nederlander het relevante aantal briefjes en muntjes in, met 1 hand. Oops.

Over het algemeen zijn ze veel vriendelijker, socialer en uitnodigender dan verwacht, veel meer dan Nederlanders. Ik had juist een geslotener samenleving verwacht, maar het rijmt wel met de boeddhistische achtergrond. Toevallig weet ik dat dingen weggeven heel goed is in het boeddhisme, want zo verhoog je je eigen karma en reïncarneer je hoger. Bij een iets duurder object (zoals mijn fiets), krijg je diverse goedkopere dingen gratis (zoals een slot, spatborden, lichtjes, extra lange zadelpen en bezorging). Het zit bij de prijs inbegrepen, maar je hebt er geen recht op (het is echt een gift van hun kant).

Ik heb inmiddels ook al de beginselen van de hiërarchie hier gemerkt. Op zaterdag lunchen we met z'n allen in een restaurant. Aan het hoofd van de tafel zaten de professor en research fellows, in het midden de PostDocs en aan het eind de studenten. Aangezien ik nieuw ben en dus nog een soort gast, werd mij een plaats aan de linkerhand van de professor gewezen. Iets wat me hier opviel aan Nederland: wij geven geen orders. Als je op bezoek komt en er wordt gevraagd "wil je je voeten vegen?" dan vatten wij dat op als bevel, maar het is vragend gesteld. Hier zouden ze "veeg je voeten" zeggen, het is namelijk niet optioneel. Op mij komt dat zeer streng over, alsof iemand boos is. Elke keer dat ik zoiets hoor moet ik het even relativeren in mijn hoofd, prettig is het niet.

Tot zover mijn stukje over de cultuur hier. Het is erg moeilijk uit te leggen, maar het is het zeker waard om hier een keer op vakantie te gaan! Tot nu toe valt echt alles (behalve de werktijden) me enorm mee. Tot volgende keer.

***Nederlandse versie hierboven***

Korean culture

For a while now, I had the wish to write a blog about Korean culture. Even though I propably have only seen a glimpse of it, some interesting details stood out to me. On a side note: I've got a bicycle and made a trip into town, photo's are in the album.

As I mentioned before, people here do not have personal space. In a busy airport, I can understand this to some degree, but not in daily life. When people start walking really close to me, I'll react as if that person needs/wants to go my way, and move out of his path. Before I know it, I end up in the gutter. Meh, at least we see eye-to-eye now. Personal space issues are not limited to walking. Grown men holding each other hands are a common sight. Or people placing their hands on your shoulders while you are working, or people hugging. The weirdest thing, however, is the fact I've only seen it between men. No man-woman, no two women. 
Another thing that caught my attention was a student band performing. The girls were rapping and the boys were singing, even though the original song was the other way around. I liked it, but it doesn't quite leave an impression of an alpha-male.

The funniest thing is the bending, without a doubt. Men, but especially women, bend all the time. The dept to which you bend can be very diverse, from a simple nod to almost 90 degrees. If I caught on to it correctly: a nod is for a normal greeting, saying 'hello' and 'thanks', while a slight bend is for greeting people higher in the hierarchy, like a professor, or maybe in a professional/business setting. I've only seen the 90 degree bend once or twice. Whenever someone welcomes you, they bend, the conductor in the train bends when she's changing cars and in a shop they'll bend while handing you your change.
The change is supposed to be handed with two hands, at least if you want to come across as polite. When I bought my first Korean cup of coffee, the barista stood slightly bend over, making a bowl with both her hands. I carelessly dunked some bills and coins in it with one hand, like some ill-behaved Dutchman. Oops.

Koreans tend to be very friendly, more social and more inviting than Dutch people, while I expected a much more closed society. Then again, it is explained to some degree by the Buddhistic heritage. I read somewhere that giving gifts is important in Buddhism, as it increases your karma. When I bought my bicycle, I got all kinds of free stuff. It's in the price, but you shouldn't expect to get it. It is optional, a gift.

The hierarchy is starting to make more sense to me now. We lunch together in a restaurant every Saturday. The professor and research fellows tend to group together, as do the PostDocs and the juniors. Probably connected to the hierarchy is giving orders. We don't give order in The Netherlands. Never. We ask a question "could you...?", to which we react as if it was an order. Here, the normal way of telling someone to do something, comes across to me as if I just pissed them off in a major way. I try to translate it to a Dutch way of saying things, so I won't constantly feel like I'm doing everything wrong. It works, but I can't say it feels nice.

If you're interested by what I wrote in my blogs, I can advice you to book a trip to Korea. It really is a wonderfull country! Basically everything is going easier than expected, except for may be the working hours. See you later!