Leute aus Deutschland und Österreich

Om bij het begin te beginnen: het artikel waarover ik het had in mijn vorige blog staat online. In de tweede paragraaf (van het vorige blog) zitten twee linkjes verborgen, voor de liefhebbers.

Ik zie nu dat het best lang geleden is dat ik mijn laatste blog heb geschreven. De tijd gaat snel en ik moet concrete vakantieplannen gaan maken, over twee maanden is het al zover! Ik kan me niet voorstellen dat ik hier al vier maanden zit, maar het is toch echt zo.
Sinds mijn laatste blog heb ik onder andere een pakketje ontvangen van mijn familie aan de lijnbaan (bedankt!), dat heeft me gered van vasten tijdens mijn ontbijt. Of jam eten. De keuze is lastig. Een aantal collega's hebben enige tijd geleden met succes hun defence gehad en zijn nu officieel doctor:

Waarom is het buitenland zoveel cooler als het gaat om uiterlijkheden? Nederlanders staan daar een beetje in een saai rokkostuum, in Korea dragen ze dit type kleding voor afstuderen en defence. In de VS en Canada hebben ze iets wat "The ritual of the Calling of the Engineer" heet. Een soort eed van Hippocrates, maar dan voor engineers. Mét bijbehorende ring die om de pink van de dominante hand gaat, zodat je constant aan je plicht herinnerd wordt. Ja, ik wil.

Roy is op dit moment overigens weg, hij is drie weken op vakantie naar zijn familie. Wij, internationale studenten/onderzoekers, mogen extra vrij nemen. Toen ik erachter kwam dat ons lab open was op de Koreaanse onafhankelijkheidsdag (wat een gedrocht van een woord), heb ik wat collega's gevraagd hoe het zit met vakanties. Het blijkt dat de Koreanen twee dagen per jaar vakantie hebben. Dat is tijdens twee nationale vakanties van drie dagen, waar wij beide keren twee dagen van werken, alle andere feestdagen werken we. Voor zover ik weet hebben ze geen snipperdagen.
De Koreanen weten ook niet waarom dit zo is, behalve dan dat de professor dit besloten heeft. Een collega vroeg of ik met de professor wilde praten, om te vragen naar het 'waarom' en héél misschien het voor elkaar te krijgen om een extra dag vrij te krijgen. In Koreaanse cultuur is het absoluut onmogelijk op welke manier dan ook, dat ze de professor hier naar zouden vragen. Het feit dat hij vier keer naar me toe is gekomen in een half uur om te vragen hoe het ging, geeft wel aan hoe hoog het hem/hun zit. 
Met enige regelmaat vraag ik de professor iets over de Koreaanse cultuur en werkwijze, als hij weer eens een rondje door het lab maakt. Hij lijkt het wel leuk te vinden. Deze keer is wat meer tact vereist, maar ik ben er goed mee weg gekomen. De reden van het gebrek aan vakanties is dat "Korea te veel nationale vrije dagen heeft", waarom we er maar twee overhouden snap ik niet. Toen hintte ik nog even dat het leuk zou zijn als wij (de studenten) samen iets zouden gaan doen, maar dat de dag erna uitslapen dan wel nodig is. Ik kreeg een antwoord in de trant dat internationale studenten gerust wat extra dagen vrij mogen nemen. Dáár heb ik wat aan. Nou ja, daar heb ík wat aan, maar dat was niet het doel. Ik overleef het nog wel twee maanden, ik heb met die stakkers die hier jaren vastzitten van doen.
En dan nog te bedenken dat middelbare scholen nog erger zijn: die zijn van 09:00-23:00, alle dagen van de week! De kinderen krijgen twee zaterdagen per maand vrij...

Naast dat Roy nu tijdelijk weg is, is er nog een andere vereenzaming in het lab. De werkplekken zijn opnieuw toebedeeld. Het idee is dat collega's dichter bij projectgenoten zitten en de machines die voor hun erg relevant zijn. Op zich prima, maar ik ben nu wel mijn twee buren/collega's/vrienden kwijt (Roy en Subhadeeb), want die zitten nu een ruimte verderop. Ik heb wel (eindelijk!) een tweede scherm, dus misschien was de ruil nog niet zo slecht.

Ik heb ook twee nieuwe collega's. James uit Groot-Brittannië en Khan uit India, maar hij heeft in Groot-Brittannië gestudeerd. Als ik honger heb, roep ik James (om naar de kantine te gaan). Alleen VGST'ers snappen hoe leuk ik dit vind. Mijn andere collega roepen is ook leuk: linkje.
Een ander voordeel van James en Khan is dat ik mijn Engels weer kan oppoetsen. Engels spreken met Koreanen (en in mindere mate Indiërs) betekent dat je uitdrukkingen achterwege moet laten en referenties niet landen. 

Een paar dagen geleden is het nieuwe semester begonnen. In verband daarmee is er een groep nieuwe studenten binnengekomen. Onder andere een Duitser, twee Oostenrijkers, een (Franstalige) Zwitser en een Fransoos. De Duitstaligen doen hun reputatie eer aan, in de eerste week na aankomst zijn ze vijf keer naar de campusbar geweest. Een Koreaanse collega die hier al vijf jaar woont, wist niet eens van het bestaan. En ze klaagden over het gebrek aan orde in het laboratorium. Ondertussen was de Fransoos hoog aan het opgeven over de Franse keuken. In het Frans, want zijn Engels is beroerd. Heerlijk dit.

Gezelligheid op en top dus, met bovendien training in het spreken van buitenlandse talen. Alleen niet de taal die ik had verwacht. Tot de volgende keer!