Fietsende stuiterballen

Mensen vragen mij soms wat ik het meest ga missen aan Korea. Ik ben er pas een ruime maand, maar ik denk het antwoord al gevonden te hebben: eerlijkheid. Het slot op mijn fiets is volgens mij alleen voor de sier want gestolen wordt ‘ie toch niet, maar het gaat veel dieper.

In een winkel zijn de prijzen handig afgerond, geen psychologische tructjes dat het 2990 won kost in plaats van 3000. A-merken en B-merken staan door elkaar heen. Iets is in de aanbieding omdat het op moet, in plaats van eerst de prijs te verhogen en dan 20% korting te geven. Een winkel is iets waar je een eerlijke prijs betaald voor wat je nodig hebt, in plaats van een gebouw gespitst op het aansmeren van artikelen. Ik hoorde dat in Japan het contract tussen het energiebedrijf en de netbeheerder uit 1 A4’tje bestaat. Beide werken om zo goed en goedkoop mogelijk iedereen van energie te voorzien, daar is geen advocaat bij nodig.

Ik vind het leuk om met mensen om te gaan, daaraan gelinkt is dat ik graag het goede in mensen zie. Misschien ben ik wel naïef, maar het leven is een stuk vrolijker zo. In Nederland moet ik mezelf er constant aan herinneren dat winkels en bedrijven uitsluitend iets doen om er zelf beter van te worden, anders zou ik met open ogen in een commeciële val lopen. Denk je een goedkoop restaurant gevonden te hebben, is het drinken niet te betalen... Hier lijken ze ‘gewoon’ het goede te willen doen, in plaats van opzoeken waar je nog nét mee weg kan komen. Het geeft enorm veel rust, ik ben dan ook nul-komma-nul gestresst, ironisch dat ik daar werkdagen van 13 uur voor nodig heb.

Terug naar mijn dagelijks leven. Afgelopen weekend ben ik wederom de stad in gegaan ter verkenning, deze keer samen met iemand die ik bij de kerk had ontmoet. Ze spreekt zowel goed Engels als Koreaans, dus de perfecte persoon om mee op restaurant-speurtocht te gaan. We zijn uiteindelijk bij een Italiaan terecht gekomen, geheel Koreaans moet dat natuurlijk met een selfie vereeuwigd worden.

De kerstgekte is hier ook een stuk minder dan in Nederland. Nog zo’n heerlijk rustpuntje, in Nederland vermijd ik winkelcentra eind Deceber, maar hier houden ze het bescheiden. De kerken daarentegen niet echt.

Ik heb best wat vragen gekregen over fietsen in Korea, dus ik heb mijn ogen even goed open gehouden. Voor zover ik kan zien hebben ze hier twee categoriën fietsers, ik val daar precies tussenin dus hebben ze tijdelijk drie categoriën. De eerste categorie is alleen in steegjes en rustige buurten te vinden. Dit soort fietsers draagt geen helm, heeft geen verlichting maar fietst ook op plaatsen en tijdstippen waar het niet gevaarlijk is. Het betreft vaak kleine kinderen of oudjes. Het tweede type is volledig in zwart gekleed, op een zwarte, overlichte mountainbike te vinden. Dit soort fietsers draagt een zwarte helm, zwarte knie- en elleboogbeschermers en heeft een zwarte stofdoek voor de mond. Ik heb ze nog niet op iets kleiners dan een zesbaansweg gezien en iemand presteerde het om door rood licht te fietsen op een kruispunt van 5 6-baans wegen, zónder naar links of rechts te kijken. Gelukkig zijn ze gekleed als stuiterbal. Hun kleding is bijna identiek, wellicht werken ze voor hetzelfde bedrijf. Hun baas heeft waarschijnlijk aandelen in het mortuarium.

Ik draag zelf geen helm, maar neem ook weinig risico. Ik fiets alleen op de grotere (lees: 6-baans en groter) wegen als het niet heel druk is. Afgelopen weekend fietste ik helemaal alleen op een 6-baans weg. Toen werd het 8-baans. Toen verdwenen de stoepen en kwam er een vangrail. Oeps. Ik heb heel snel #alles is voor Bassie, alles is voor Bassie# gezongen terwijl ik nog alleen was en toen maar snel een afslag genomen.

Daar laat ik het eerst maar weer bij. Komende donderdag heb ik een year-end party in de balzaal van de universiteit en met kerst is er een kerstdiner, aangeboden door de organisatie van Christelijke professoren alhier. Ik zal wel zien hoe ze hier een feestje bouwen.